Alles op z’n tijd.

Vandaag opent mijn eerste oog zich bijna tegelijkertijd met het tweede, en de oorzaak ligt een stuk lager; de blaas moet leeg. In mijn ogen is het nog midden in de nacht, maar diezelfde ogen beloeren de wekker rechts van mij, en zien dat het kwart voor zeven is. Daar gaat het voorgenomen plan om na de plas nog even onder de, bijna letterlijk, klamme lappen te duiken. Het is tijd, ik moet er uit. En Marion gaat mee, en we zien even later gezamenlijk de koperen ploert boven de schutting uitkomen. Het is een mooi gezicht.

Vandaag willen we na het ontbijt naar Ormond Beach, naar Destination Daytona, de grootste Harley dealer van de wereld en omstreken, die op zijn eigen terrein nog diverse motorgerelateerde bedrijven heeft zitten, waaronder J&P Cycles, die we ook altijd bezoeken als we in de buurt zijn.

 

 

Rond half tien begeven we ons naar de tolweg 417 die ons om Orlando heen leidt en halverwege de kust de Interstate 4 weer op stuurt. Direct de I4 op doen we al tijden niet meer op dit tijdstip, dat betekent alleen maar rijden en stilstaan tot voorbij Orlando Centrum, dus spenderen we liever een paar dollars om te blijven rijden. Scheelt je zo maar een half uur. Als we op DD aankomen zien we dat de opbouw voor Biketoberfest al in volle gang is, en word het dus nu al zoeken naar een parkeerplaatts.

Op het moment dat we bij de eerste halte, J&P, binnen zijn begint het te stortregenen, maar die bui is al over voordat wij weer buiten zijn. Een nieuwe gewaarwording is dat we deze keer hee-le-maal niets aanschaffen bij Jan en Piet. In de clearance tent ligt weer genoeg leuke handel, met hoge kortingen, maar ik heb er geen werk voor, dus kopen we niks. In de zaak zelf is ook meer te koop dan een Jumbojet kan dragen, maar het onderdeel waar ik naar op zoek ben is in al zijn variaties of niet meer leverbaar, of niet op voorraad in dit filiaal. En op tijd binnen krijgen lukt niet tijdens Biketoberfest.

Dus vertrekken we met lege handen, maar schieten nog wel een paar plaatjes van een interessante motorfiets voor de deur, en gaan dan iets verderop naar onze tweede stop.

 

 

Tijdens het uitparkeren merkt Marion dat er een deel van de auto dreigt achter te blijven. De voorspoiler hangt op half zeven, en ligt er bijna af. Die is zo te zien blijven haken achter een graspolletje boven op de stoeprand, en heeft dus al los gezeten, want anders lukt je dat nooit. Marion klikt het ding weer vast, en mogen draai ik de schroef er wel weer in, daar is het nu te warm voor.

Hij is verder de hele dag blijven zitten, dus het kliksysteem werkt goed. De tweede stop is 100 meter verder, en daar worden de parkeerplaatsen nog schaarser. We zijn bij Bruce Rossmeyers HD Outlet, waar de, normaal vrij prijzige, Harley kleding en hebbedingen er met hoge kortingen uitgaan. Voor ons zelf kunnen we niks vinden, of het past niet, maar van de bestellijst kan weer wat weggestreept worden. Rest ons nog de overkant, het hart van het motorplein, de Harley Davidson Store.

 

Hier geven we wel weer wat “eigen” dollars uit, alleen niet zo veel als verwacht. Ik was in de markt voor een lederen gewaad, maar de gewenste is er niet in mijn maat. De maten van vesten en shirts lopen hier niet synchroon met de leerafdeling, want daar ik in een vest zowat verzuip krijg ik de jas van dezelfde maat niet eens fatsoenlijk dicht. En dus blijft de buit beperkt tot een polsklok en wat klein grut, want zelfs bij de officiële dealer is het onderdeel wat ik wil niet te krijgen, en in de kleur die ik wil zelfs discontinued. Da’s niet zo fraai. Wel staan er nog wat grappige fietsen voor de deur, dus de camera heeft wel geluk. Volgend keer wij zelf misschien ook wel, en hopelijk dan bij de outlet.

 

 

We zijn nog steeds, en nu zelfs meer, op tijd en spoeden ons weer richting Orlando, waar we de 417 iets eerder verlaten om via de 408 rechtstreeks het zakencentrum van de stad in te rijden. Zo zie je de hoogbouw ook eens van de andere kant. We vervolgen onze weg via het minder fraaie gedeelte van Orange Blossom Trail, waar bij het onfraaie zich uitdrukt in de veelvuldige aanwezigheid van 7^e hands autohandelaren en pawnshops. En die staan meestal niet aan de goudkust. Net waar OBT weer een beetje fraaier word ligt de Florida Mall, doel van onze omweg door de projects. Daar vindt ik een plekje 5 meter van de valet, en wandelen we dus binnen een minuut de mall binnen. We wippen eerst even bij Pandora, vlak naast de ingang, binnen. Pandora, de Tammagochi van deze tijd, iedereen moet deze overpriced bedelarmbanden hebben, een hype van ongekende grootte.

Marion wilde een eindclipje, als extra zekerheid tegen het afvallen van de bedels, en het leukste was dat de winkelmiep een aantal bedels als erg mooi op Marion’s band aanwees die rechtstreeks van een meer prijsvriendelijke concurrent, met uitgebreider assortiment, afkomen.

 

Onze volgende stop is de foodcourt, want het is al ver in de middag en we hebben nog niet geluncht. Nu is dat ook niet echt nodig na de ontbijten die we hier hebben, maar we hebben wel zin in een Frappu voor mij en een Cappuccino voor Marion. En dan zijn we genoeg aangesterkt voor de volgende halte, de Apple Store. We gaan de nieuwe IPhone 5 even voelen, en misschien mijzelf overtuigen toch zo’n ding te overwegen. Ik ben niet zo’n Apple fan, wat nog dateert uit de tijd dat Apple met zijn Itunes wel even wilde bepalen welke muziek er op zijn spelers kwam. Je mocht alles luisteren, als het maar van Apple was, en dat Itunes was bovendien nog een verschrikkelijk programma ook. Dat is uiteraard al lang allemaal achterhaald, en maak ik, dank zij de inpandige Apple fanaat, met graagte gebruik van de Pod, de Pad en de Touch.

En ik moet zeggen, de 5 ziet er goed uit, en voelt ook goed aan, en bovendien bloedsnel, wat internet betreft, met een prima beeld. Hij is wat langer dan Marion’s 4S, ongeveer net zo lang als mijn Sensation, maar is wel wat smaller, waardoor hij prettiger vasthoud dan de HTC. Alleen kan ik hem nog niet kopen, mocht ik dat willen. Hier in de US zijn ze alleen met plan (abonnement) te koop.

 

 

Maar we houden hem in gedachten. Hier scheiden onze wegen zich. Marion gaat naar JC Penney, en zelf sleep ik me naar de mooiste afdeling van Sears, die van de gereedschappen. Maar het bezoek van ons beiden is volkomen vruchteloos, dus is de enige score van vandaag in de Florida Mall de beide Starbuckjes en een H&Mpie. Dus is er genoeg geld over voor een verse biefstuk.

En daarvoor ga je, dwars door Disney, naar Longhorns, waar we een geheel nieuwe kaart kunnen inkijken. Marion gaat veilig voor de 9oz. Flo, maar ik probeer wat nieuws, een met cheddar en bacon gevulde 7oz. Malsheid. En ze smaakten, zoals gewoonlijk, weer voortreffelijk.

Dan is het weer koffietijd, met een glazed donut, en is de rest van de avond voor de TV, met een aantal afleveringen van Major Crimes, de opvolger van The Closer, die nauwelijks verschilt van die serie, en op Kyra Sedgwick na, zelfs exact dezelfde cast heeft. Zelfde show, ander titel, beetje vreemd.

Ondertussen speurt Marion nog even internet af voor het nodige Harley onderdeel, en vindt er op onze favoriete koopsite, Ebay, diverse, waaronder een aantal hele mooie, mooier dan uit de boeken, waarvan ik er gelijk één bestel, handgemaakt en gefreest, en nog lekker goedkoop ook. Opgelost.

Aan het eind van de avond rest nog Jay Leno, tot mijn verbazing met een herhaling, want die had ik vorige week al via internet gezien. Volgens mij werkt Jay nog maar twee weken per maand, en worden de shows in de tussenliggende weken herhaald, zoals ik ook 2 weken geleden al gemerkt had.

Maar die hoeven we dus nu niet uit te zitten en komen toch nog een beetje op tijd in bed. Wordt vervolgd.